yapıyorsun. Akışa uyum sağlayabilmek için tek yapman gereken, sessiz
kalıp Benimle direkt temasa ulaşmaktır. O yüzden o huzur ve sükunet
anları senin icin gerçekten çok önemlidir; hatta farkettiğinden çok
daha önemli. Bir müzik aletinin akort edilmiş olarak, notaları
...ayarlanmış ve uyumlu halde kalması gerekir. Sen de bir müzik aleti
gibi, ayarlanmış ve akışa uyumlu halde kalmalısın; ve eğer sükunet
içinde olmaya zaman ayırmazsan bunu gerçekleştiremezsin. Etrafta
koşuştururken bunu yapamazsın; tıpkı bir müzik aletinin çalınırken
akort edilemeyeceği gibi. Sessizliktedir notaların duyulup, yeniden
ayarlanabildiği zaman. Sessizliktedir Benim sakin ve derinden gelen sesimi duyabildiğin an. Ve yapman gerekeni sana işte o zaman Söyleyebilirim…''
İÇİMİZDEKİ KAPILARI AÇMAK / EILEEN CADDY'den alıntıdır.
Az önce web sayfalarında gezinirken takıldı bu paragraf gözüme ve evet dedim budur benim zaman zaman neden yalnız kalmaya bu kadar hitiyaç duyduğumun açıklaması..
Müzik aletinin çalınırken akord edilemeyeceği benzetmesi tam da doğru noktaya temas etmemiş mi cidden...zaman zaman öyle bir koşturma içinde buluyor ki insan kendisini, ne zamanın nasıl akıp gittiğini anlayabiliyor, ne elinden bir bir kaçan fırsatların farkına varabiliyor..sonra dönüp ardına baksan da nafile giden gitmiş oluyor bir kere..
Hayat tuhaf bir döngü sadece..bunu kısır bırakıp içinde sıkışıp kalmak da bizim elimizde, hergün yeni birşey ekleyip rengarenk kılmak da..
